Historia Domu

HISTORIA DOMU POMOCY SPOŁECZNEJ W JAROSŁAWIU Powstanie DPS Jarosław wiąże się z założeniem pierwszego domu dla ubogich i chorych, nazywanego wtedy szpitalem. Został on zbudowany w pierwszej połowie XV wieku, przez ówczesnego dziedzica Jarosławia, podkomorzego przemyskiego Spytka. W dniu 17 marca 1462r Spytko oddaje szpital w ręce ks. Mikołaja. Wszelkie środki materialne, którymi dysponował szpital na bieżące potrzeby pochodziły z darowizn. W roku 1495 Spytko buduje drewniany kościół szpitalny pod wezwaniem św. Ducha. Według starego opisu kościół bezpośrednio przylegał do szpitala, w którym mieściły się dwa pomieszczenia: jedna duża sala, na której stało 12 łóżek i druga, która służyła za pomieszczenie gospodarcze. Probostwo i szpital posiadały też gospodarstwo rolne. Synod przemyski w roku 1636 zarządził, że przełożeni szpitala ubogich muszą się rozliczać ze wszystkich wydatków przed proboszczem i biskupem. Wprowadził tez zakaz przyjmowania do szpitali żebraków i włóczęgów w pełni sił, gdyż oni pozbawiają jałmużny i opieki tych, którzy są najbardziej potrzebujący – czyli ubogich, słabych i starych. Wielu mieszkańców Jarosławia zapisywało też pewne sumy pieniężne jako darowizny na rzecz tego ośrodka. O szpitalu pamiętali też miejscy aptekarze i co pewien czas wspomagali go lekami i drobnymi kwotami pieniężnymi. W roku 1645 przystąpiono do remontu kościoła szpitalnego św. Ducha. Opis odremontowanego kościoła i budynku szpitalnego znajduje się w aktach z 1743 r przy kościele Kolegiackim w Jarosławiu. Po rozbiorze Polski Jarosław znalazł się pod panowaniem Austrii. Miasto co do liczebności mieszkańców i wielkości było wtedy drugim w Galicji. Władze austriackie rozpatrywały możliwość utworzenia tu stolicy całej Galicji. Właściciele ks. Czartoryscy, nie chcieli na to pozwolić i tym samym narazili miasto na nieprzychylność władz. Wtedy też skonfiskowano i sprzedano na drodze licytacji w 1778 r kościół Św. Ducha. Pomimo piętrzących się trudności i sprzedania kościoła szpital jednak przetrwał i nadal prowadził swoja działalność. Z biegiem czasu dawny budynek bardzo podupadł i przestał nadawać się do dalszego użytku. W dniu 11 lipca 1844 r szpital uzyskuje zezwolenie byłej władzy obwodowej w Przemyślu na przeniesienie się do nowego budynku mieszczącego się przy Placu Mickiewicza nr 8. budynek ten został wybudowany wspólnym nakładem finansowym szpitala ubogich i domu chrześcijańskich ubogich. Dom chrześcijańskich ubogich powstał w roku 1832 i służył ludziom biednym, którzy z różnych powodów nie mogą żebrać. Od 1872 r obydwie połączone placówki utrzymują się tylko z funduszu ubogich miasta, w tym samym roku zostaje też zmieniona nazwa na „Miejską Izbę Chorych”. Od tego czasu jej przełożonymi są burmistrzowie miasta. Izba Chorych spełniała rolę małego szpitala i przyjmowano tam ludzi z chorobami zakaźnymi i urazami. Z chorób zakaźnych występowały przede wszystkim: szkarlatyna, błonica, tyfus brzuszny, biegunka krwawa (dyzenteria), zapalenie opon mózgowo – rdzeniowych, gorączka połogowa, tyfus plamisty, ospa, cholera azjatycka, dżuma, trąd, egipskie zapalenie oczu, żółta febra, wąglik, wścieklizna oraz ukąszenia przez zwierzęta chore na wściekliznę lub u których zachodzi podejrzenie o tę chorobę. W 1891 roku burmistrzem miasta Jarosławia zostaje 39-letni lekarz Adolf Dietzius, a jednym z urzędników magistratu lekarz miejski Grzegorz Turzański. Z chwilą objęcia rządów przez dwóch lekarzy rozpoczęły się dla miasta nowe czasy. Swoją pracę rozpoczęli od podniesienia stanu zdrowia higieny mieszkańców, rozpoczęto budowę szpitala, roboty kanalizacyjne i kopano nowe studnie. Na okres ten przypada też rozwój opieki społecznej w tym poparcie finansowe zakładów istniejących i stworzenie nowych. Burmistrz Dietzius znany był z gościnności i opieki nad ludźmi biednymi. W razie potrzeby zawsze spieszył z bezinteresowną pomocą lekarską. Żona Dietziusa, Eugenia z Ossolińskich, prowadziła szeroką akcję humanitarną. W 1901 roku Miejska Izba Chorych staje się tylko „domem przytułku” dla starców i miejscowych kalek. Za sprawą fundacji dr Adolfa i Eugenii w roku 1905 powstaje tu „Dom Opieki dla Dorosłych”. Fundatorzy oddają go pod bezpośredni nadzór Zarządu Miejskiego, a prowadzony ma być przez Zgromadzenie Sióstr Albertynem. Regulamin zakładu został zatwierdzony w dniu 11 grudnia 1936 roku. W tym czasie zakład zajmował jeden budynek mieszkalny i trzy budynki gospodarcze. Zakład tez prowadziła gospodarstwo rolne. Dom Opieki przewidziany była dla 45 osób z okolic Jarosławia. Dom Pomocy Społecznej w Jarosławiu od samego początku swojego istnienia służy schronieniem i opieką ludziom potrzebującym, chorym i ubogim. Od roku 1959 jest placówką